Ciri-Ciri , Konsep dan Tujuan Perlembagaan Negara .

Ciri-Ciri , Konsep dan Tujuan Perlembagaan Negara .

Sejarah Perlembagaan .

Tahukah anda apakah perlembagaan? Perlembagaan ialah suatu kumpulan undang-undang yang tertinggi untuk menentukan bagaimana pemerintahan sebuah negara itu mesti dijalankan. Perlembagaan sesebuah negara menerangkan dan memperuntukkan kuasa-kuasa yang dimiliki oleh pelbagai anggota negara itu, seperti hak-hak yang dipunyai oleh orang yang diperintah dan perhubungan antara yang memerintah dengan yang diperintah.
Perlembagaan ini telah dirangka berdasarkan nasihat daripada Suruhanjaya Reid yang telah melakukan kajian dalam tahun 1956. Perlembagaan berkenaan berkuatkuasa sejurus selepas kemerdekaan pada 31 Ogos 1957.

Ia bermula daripada satu persidangan perlembagaan yang telah diadakan di London pada 18 Januari hingga 6 Februari 1956 yang dihadiri oleh satu rombongan delegasi daripada Persekutuan Malaya, yang mengandungi empat wakil pemerintah, iaitu ketua Menteri Persekutuan (Tunku Abdul Rahman) dan tiga menteri-menteri lain, dan juga Pesuruhjaya Tinggi British di Malaya dan penasihat-penasihatnya.
Perlembagaan merupakan satu dokumen yang mengandungi semua susunan peraturan dan undang-undang dasar yang dianggap penting bagi pemerintahan dan pentadbiran sesebuah negara. Perlembagaan berperanan menentukan bidang kuasa pemerintahan, bentuk sesebuah kerajaan dan hak-hak rakyat.

     Perlembagaan ialah suatu kumpulan undang-undang dasar yang menentukan cara pemerintahan sesebuah negara itu dijalankan. Perlembagaan menerangkan kuasa-kuasa yang dipunyai oleh pelbagai anggota negara itu, hak-hak yang dipunyai oleh orang yang diperintah dan perhubungan antara yang memerintah dengan orang yang diperintah.

     Profesor Dicey (dalam Tun Mohd. Salleh Abas, 1997) berpendapat bahawa undang-undang perlembagaan mengandungi dua prinsip sahaja, iaitu prinsip kedaulatan parlimen dan prinsip undang-undang. Sebagai undang-undang utama di sebuah negara, perlembagaan mengandungi pelbagai peruntukan, antara lain Badan Perundangan iaitu Parlimen, Badan Pemerintah seperti Jemaah Menteri, mahkamah dan lain-lain. Perlembagaan juga mengandungi peruntukan-peruntukan lain seperti kenegaraan, kebebasan asasi, agama, bahasa kebangsaan dan sebagainya.

     Menurut Md. Bohari Ahmad (1997), perlembagaan merupakan satu dokumen yang mengandungi semua undang-undang asas negara. Perlembagaan wujud daripada kehendak keadaan semasa dan diasaskan atas kebolehan kerajaan untuk menjamin semua yang terkandung di dalam perlembagaan itu. Jika undang-undang yang dikanunkan berlandaskan perlembagaan yang tidak dapat dijalankan atau hak yang dijanjikan di dalamnya tidak dapat ditunaikan, maka perlembagaan itu tidak bermakna. Oleh itu, perlembagaan mestilah dipegang teguh dan seimbang dengan hasrat orang ramai. Yang nyata ialah perlembagaan bukan sahaja merupakan sebuah fikiran atau syor, tetapi merupakan undang-undang agung negara.

1) Ciri-Ciri Perlembagaan Negara .

Lazimnya semua perlembagaan mempunyai ciri-ciri yang sama dari segi konsep dan dasar pelaksanaannya. Antara lain ciri-ciri tersebut adalah seperti berikut:

1.          Kekal

Kestabilan dalam melaksanakan perkara-perkara yang menjadi kebiasaan umum ataupun tatacara yang lazim. Ianya membolehkan rakyat mengetahui hak-hak mereka, menggunakan hak-hak tersebut, dan membolehkan rakyat mengambil bahagian dalam pembangunan negara.

2.         Unsur-Unsur Tanggungjawab

Pemerintah adalah bertanggungjawab ke atas rakyat. Segala permintaan adalah sebagai panduan kepada tindakan-tindakan kerajaan. Rakyat adalah berhak mengetahui segala perbelanjaan kerajaan dan berhak menyatakan perasaan tidak puas hati mereka terhadap kerajaan.

3.         Pilihan Raya 

Melalui pilihan raya rakyat boleh memilih wakil mereka dalam dewan parlimen. Pemilihan ini menggambarkan kuasa sebenar pemerintahan terletak di tangan rakyat.

4.         Pembahagian Kuasa

Perlembagaan memperuntukkan kuasa secara jelas supaya tidak timbul pertindihan dan tidak ada pihak yang boleh menyalahgunakan kuasa. Kerajaan memainkan dua peranan penting, iaitu sebagai pemerintah dan pembuat undang-undang. Badan kehakiman pula menjadi badan yang melaksanakan undang-undang yang digubal di parlimen.

5.                     Terbuka

Perkara-perkara yang tidak dianggap sulit mestilah diumumkan agar rakyat tahu dan menilai apa yang berlaku di dalam negara. Segala perbincangan yang dijalankan di parlimen akan disebarkan kepada umum melalui media massa seperti belanjawan tahunan negara dan pembuatan dasar baru.

2) Konsep Perlembagaan .CIRI-CIRI PERLEMBAGAAN MALAYSIA

Terdapat beberapa ciri perlembagaan, iaitu

(i)           Perlembagaan Malaysia adalah perlembagaan yang bertulis yang dikanunkan dalam sebuah buku. Hal/keadaan ini berlainan daripada perlembagaan United Kingdom yang mengamalkan perlembagaan tidak bertulis.

(ii)          Perlembagaan Malaysia mengandungi 183 Perkara dan 13 Jadual. Perkara adalah untuk mentakrifkan hak dan kewajipan pemerintah atau warga negara secara kasar. Manakala Jadual pula berfungsi menerangkan secara terperinci mengenai sesuatu perkara itu.

(iii)         Perlembagaan Malaysia adalah perlembagaan beraja berasaskan demokrasi berparlimen di mana Perkara 32 menjelaskan mengenai Kepala Utama Negara bagi Persekutuan.            

(iv)         Perlembagaan Malaysia bersifat ketat dan sukar dipinda. Pindaan yang hendak dibuat tidak sama dengan pindaan akta-akta lain yang diluluskan oleh Parlimen. Perkara 159 memperuntukkan bahawa beberapa peruntukan yang hendak dipinda hendaklah dipersetujui oleh Majlis Raja-raja Melayu dan lain-lain hendaklah mendapat sokongan majoriti dua pertiga ahli Dewan Rakyat dan Dewan Negara.    

(v)          Perlembagaan Malaysia merupakan undang-undang utama dan tertinggi. Ia memperuntukkan bahawa Perlembagaan adalah undang-undang yang berlawanan dengannya hendaklah terbatal dengan sendirinya.

(vi)         Dalam perlembagaan Malaysia terdapat idea pengasingan kuasa sebagaimana doktrin itu diamalkan di England. Pembahagian itu dapat dibahagikan kepada tiga bahagian yang berlainan dalam sistem pemerintahan negara, iaitu kuasa menggubal undang-undang, pemerintah dan kuasa kehakiman.         

(vii)        Selain menentukan tanggungjawab Persekutuan dan mengatur perhubungan antara Persekutuan dan Negeri, perlembagaan Malaysia juga menentukan kuasa-kuasa perundangan dan kuasa-kuasa pemerintahan antara kerajaan pusat dan negeri melalui tiga senarai yang dipanggil Senarai Persekutuan, Senarai Negeri dan Senarai Bersama.

(viii)       Perlembagaan turut memperuntukkan kebebasan asasi. Bahagian-bahagian dalam perlembagaan Malaysia mengenai kebebasan asasi individu adalah bahagian yang mustahak dalam perlembagaan Malaysia bertujuan menjamin hak asasi seseorang warganegara yang sah dari segi undang-undang. Peruntukan ini merupakan salah satu ciri perlembagaan bertulis iaitu menjelaskan dengan nyata mengenai jaminan perlindungan yang diberikan kepada setiap warganegara dan orang-orang lain dalam negara itu.

 Perlembagaan ialah suatu kumpulan undang-undang dasar yang menentukan cara pemerintahan sesebuah negara itu dijalankan. Perlembagaan menerangkan kuasa-kuasa yang dipunyai oleh pelbagai anggota negara itu, hak-hak yang dipunyai oleh orang yang diperintah dan perhubungan antara yang memerintah dengan orang yang diperintah.

     Profesor Dicey (dalam Tun Mohd. Salleh Abas, 1997) berpendapat bahawa undang-undang perlembagaan mengandungi dua prinsip sahaja, iaitu prinsip kedaulatan parlimen dan prinsip undang-undang. Sebagai undang-undang utama di sebuah negara, perlembagaan mengandungi pelbagai peruntukan, antara lain Badan Perundangan iaitu Parlimen, Badan Pemerintah seperti Jemaah Menteri, mahkamah dan lain-lain. Perlembagaan juga mengandungi peruntukan-peruntukan lain seperti kenegaraan, kebebasan asasi, agama, bahasa kebangsaan dan sebagainya.

     Menurut Md. Bohari Ahmad (1997), perlembagaan merupakan satu dokumen yang mengandungi semua undang-undang asas negara. Perlembagaan wujud daripada kehendak keadaan semasa dan diasaskan atas kebolehan kerajaan untuk menjamin semua yang terkandung di dalam perlembagaan itu. Jika undang-undang yang dikanunkan berlandaskan perlembagaan yang tidak dapat dijalankan atau hak yang dijanjikan di dalamnya tidak dapat ditunaikan, maka perlembagaan itu tidak bermakna. Oleh itu, perlembagaan mestilah dipegang teguh dan seimbang dengan hasrat orang ramai. Yang nyata ialah perlembagaan bukan sahaja merupakan sebuah fikiran atau syor, tetapi merupakan undang-undang agung negara.

3) Tujuan Perlembagaan .

Kewujudan sebuah perlembagaan bagi sesebuah negara yang berdaulat sangat penting. Ia akan menentukan perjalanan sesebuah negara berjalan dengan lancar atau sebaliknya. Tujuannya ialah

1.                      Menjamin Keutuhan dan Kedaulatan Negara

Perlembagaan boleh menjamin keutuhan dan kedaulatan sesebuah negara. Ia merupakan undang-undang tertinggi yang perlu dipatuhi dalam menetuka hala tuju sesebuah negara. Tanpa perlembagaan rakyat sesebuah negara tidak dapat menumpukan sepenuh perhatian dan taat setia mereka dalam mendirikan sebuah negara yang makmur dan utuh. Semangat nasionalisme tidak akan wujud di kalangan rakyat yang tidak memikirkan dan mencintai negara mereka. Apabila semangat ini tidak terdapat di dalam diri seseorang rakyat, maka tidak akan wujud semangat patriotisme di dalam jiwa mereka sebagai satu syarat untuk menyumbangkan tenaga mereka terhadap negara. Justeru itu, negara menjadi lemah. Apabila sesebuah negara tidak mempunyai kekuasaan yang utuh, pemerintahan yang kuat, musuh dengan mudah mengambil alih kerajaan atau tampuk pemerintahan negara. Jadi dengan adanya perlembagaan negara, rakyat dapat berpegang kepada satu undang-undang yang diamalkan dan dihormati bersama untuk memastikan kewujudan sebuah negara yang berdaulat.

2.                     Sebagai Rujukan

Dengan adanya perlembagaan sebagai undang-undang tertinggi negara, pihak-pihak yang bertentangan antara satu sama lain boleh menjadikan ia sebagai sumber rujukan untuk menyelesaikan masalah yang timbul. Keadaan tegang akibat daripada perasaan tidak puas hati dapat dielakkan jika rakyat diwajibkan menurut dan menghormati apa yang tercatat di dalam perlembagaan. Masalah ketidakfahaman boleh diselesaikan dengan tenang berdasarkan undang-undang yang telah sedia ada di dalam perlembagaan. Apabila semua pihak yang bertentangan duduk membincangkan masalah mereka secara bersama, maka masalah yang mungkin timbul tidaklah begitu sukar diselesaikan. Justeru itu, dengan adanya perlembagaan sebagai sumber rujukan utama dari segi perundangan ia dapat menyesuaikan konflik yang berlaku di dalam sesebuah negara dengan lebih mudah.

3.                     Mewujudkan Kestabilan Negara

Walaupun pada dasarnya perlembagaan boleh dipinda, namun ia tidak boleh dilakukan dengan sewenang-wenangnya. Sebarang pindaan perlembagaan yang dilakukan dalam mana-mana negara, ia mestilah berdasarkan perlembagaan juga. Jika pindaan boleh dilakukan dengan mudah dan mengikut kehendak pemimpin-pemimpin (penggubal), maka ini akan menghasilkan satu keadaan kucar-kacir di mana pemimpin itu mungkin bertindak sesuka hatinya dan mengabaikan kemahuan rakyat. Oleh itu, jelas betapa perlunya perlembagaan bagi mengekalkan keamanan dalam sesebuah negara.

4.                     Mengawal Perjalanan Kerajaan

Dengan adanya perlembagaan, segala tindakan para pemimpin dapat diketahui atau dipastikan. Ini kerana segala tindak-tanduk mereka mestilah berdasarkan kepada perlembagaan yang telah dicatatkan, bukan bertindak mengikut sesuka hati. Oleh itu, pihak pemerintah tidak dapat melakukan sebarang perbuatan yang boleh menyeleweng daripada perlembagaan. Ini bererti perlembagaan dapat menjamin agar pihak pemerintah tidak berlaku curang atau menyalah guna kuasa yang diperuntukkan kepada mereka.

5.                     Mengekalkan Keamanan

Perubahan pucuk pimpinan yang berlaku selepas proses pilihan raya tidak akan menyebabkan sebarang kesan ke atas negara mahupun corak pemerintahan. Ini kerana setiap pemimpin dari parti politik yang menang mestilah mempunyai cita-cita atau konsep yang sama dalam mengendalikan negaranya. Mereka sepatutnya memerintah negara dengan tujuan yang sama sebagaimana pemimpin-pemimpin terdahulu yang memerintah. Oleh itu, walaupun terdapat pertukaran pemimpin, tujuan pemerintahan tidak akan terkeluar daripada maksud berusaha memenuhi kehendak dan aspirasi rakyat.

6.                     Perlembagaan Menjamin Keamanan Sesebuah Negara

Dengan adanya perlembagaan rakyat mendapat jaminan undang-undang bahawa tidak akan ada unsur-unsur diskriminasi di kalangan mereka. Pembahagian kuasa dinyatakan secara jelas dalam perlembagaan antara rakyat dengan pemerintah serta badan perundangan telah memisahkan antara satu sama lain daripada melakukan penindasan dan salah guna kuasa. Tidak ada pihak mendapat keistimewaan dari segi undang-undang, sebaliknya semua orang harus menghormati dan mematuhi perlembagaan negara. Sikap ini boleh membantu mewujudkan perpaduan di kalangan rakyat sebagai syarat untuk membolehkan mereka hidup aman damai.

  JENIS-JENIS PERLEMBAGAAN

Perlembagaan terdiri daripada beberapa jenis iaitu

1.          Perlembagaan Panjang dan Pendek

Perlembagaan yang diamalkan oleh sesebuah negara dengan negara lain tidak sama. Panjang atau pendek sebuah perlembagaan itu bergantung kepada berapa banyak perkara yang terkandung di dalam perlembagaan tersebut. Sebagai contoh Perlembagaan India sangat panjang, manakala Perlembagaan negara Amerika Syarikat adalah pendek di mana terdapat hanya tujuh perkara sahaja. Sementara di Malaysia pula perlembagaannya sederhana panjang, mengandungi 183 perkara.

2.         Perlembagaan Bertulis dan Tidak Bertulis

Perlembagaan bertulis adalah perlembagaan yang terdapat dalam bentuk dokumen yang nyata, seperti Perlembagaan Malaysia. Perlembagaan tidak bertulis merupakan peruntukan yang berselerak dalam akta-akta yang lain tetapi tidak dikodkan. Perlembagaan jenis ini terdapat di United Kingdom.

Dalam amalannya perlembagaan tidak bertulis menjadikan parlimen mempunyai kuasa yang sangat tinggi sebagaimana yang wujud di United Kingdom. Sementara di Malaysia yang mengamalkan perlembagaan bertulis, kedudukan parlimen tertakluk kepada perlembagaan kerana dari segi statusnya perlembagaan adalah yang tertinggi. Oleh itu, timbul tanggapan jika sebuah negara mengamalkan perlembagaan bukan bertulis, maka parlimen berkuasa membuat dan meminda undang-undang. Manakala dalam negara yang menggunakan perlembagaan bertulis maka pindaan ke atas perlembagaan itu sendiri hanya boleh dibuat melalui tatacara yang khusus yang berbeza dengan acara perundangan yang lain.

3.         Perlembagaan Berparlimen dan Perlembagaan Berpresiden   

Dalam sistem perlembagaan berparlimen ia mempunyai hubungan antara institusi perundangan dan institusi pemerintahan yang begitu rapat sekali. Dalam sistem perlembagaan berpresiden, pengasingan kuasa agak jelas seperti yang diamalkan di Amerika Syarikat dan Filipina.

4.         Perlembagaan Ketat (rigid) dan Perlembagaan Longgar (flexible)

Ketat (rigid) atau longgar (flexible) sesuatu perlembagaan dilihat kepada keadaan bagaimana perlembagaan itu boleh dipinda. Perlembagaan itu dianggap sebagai ketat sekiranya sukar dipinda kerana memerlukan majoriti sokongan yang sangat tinggi. Sebaliknya perlembagaan itu dianggap longgar sekiranya ia boleh dipinda dengan hanya memerlukan majoriti kecil sahaja. (simple majoriti).

5.         Perlembagaan Bersekutu dan Perlembagaan Tidak Bersekutu

Dalam perlembagaan bersekutu, kuasa pemerintahannya dibuat dengan cara pengagihan kuasa. Perlembagaan dengan jelasnya membahagikan kuasa pemerintahan antara kerajaan pusat dan negeri. Umpamanya di Malaysia, kuasa itu diperuntukkan melalui Senarai Persekutuan, Senarai Negeri dan Senarai Bersama. Lazimnya kuasa kepada persekutuan lebih banyak berbanding dengan kuasa yang dimiliki oleh negeri.

KANDUNGAN PERLEMBAGAAN MALAYSIA

Bahagian 1       -  Negeri-negeri, Ugama dan Undang-undang bagi Persekutuan

Bahagian 2       -  Kebebasan Asasi

Bahagian 3       -  Kewarganegaraan

                           Bab 1   -        Perolehan Kewarganegaraan

                           Bab 2   -        Penamatan Kewarganegaraan

                           Bab 3   -        Tambahan

Bahagian 4       -  Persekutuan

                           Bab 1   -        Kepala Utama Negara

                           Bab 2   -        Majlis raja-raja

                           Bab 3   -        Pemerintah

                           Bab 4   -        Badan Perundangan Persekutuan

                           Bab 5   -        Acara Perundangan

               Bab 6   -  Keupayaan terhadap harta, kontrak dan guaman

Bahagian 5       -  Perhubungan Antara Persekutuan Dengan Negeri-negeri

                           Bab 1   - Pembahagian kuasa-kuasa perundangan

                           Bab 2   - Pembahagian kuasa-kuasa pemerintahan

                           Bab 3   - Pembahagian beban kewangan

                           Bab 4   - Tanah

                           Bab 5   -  Pembangunan negara

   Bab 6   -  Tinjauan Persekutuan, nasihat Persekutuan kepada negeri dan pemeriksaan Persekutuan mengenai kegiatan-kegiatan  Negeri

                           Bab 7   - Masjlis Negara bagi Kerajaan Tempatan

   Bab 8   -  Pemakaian bagi Negeri-negeri Sabah dan Sarawak

Bahagian 7       -  Bab 1   -        Am

                           Bab 2   -  Pemakaian bagi Negeri-negeri Sabah dan Sarawak

Bahagian 8       -  Pilihan raya

Bahagian 9       -  Penghakiman

Bahagian 10     -  Perkhidmatan Awam

Bahagian 11     -  Kuasa-kuasa Khas Menentang Perbuatan Subversif, dan Kuasa-kuasa Darurat

Bahagian 12     -  Am dan Pelbagai

Bahagian 12A  -  Perlindungan Tambahan Bagi Negeri-negeri Sabah dan Sarawak

Bahagian 13     -  Peruntukan Sementara dan Peralihan

Bahagian 14     -  Perkecualian Bagi Kedaulatan Raja-raja, dan sebagainya.

 UNSUR-UNSUR TRADISI DALAM PERLEMBAGAAN

Pembentukan perlembagaan Malaysia telah melalui satu proses sejarah yang panjang. Ia terdiri daripada adunan unsur-unsur yang terdapat dalam sistem pemerintahan Melayu lama dan juga penjajah Inggeris. Inggeris yang pernah memerintah lebih satu abad di Tanah Melayu telah meninggalkan banyak kesan ke atas Tanah Melayu, antaranya ialah perlembagaan. Beberapa unsur pemerintahan Inggeris yang pernah diamalkan telah diserap masuk ke dalam perlembagaan seperti jentera Kerajaan, Parlimen, dan kewarganegaraan. Unsur-unsur baru bagi orang Melayu ini dikenali sebagai unsur-unsur moden dalam perlembagaan. Sementara beberapa unsur lama seperti institusi raja, bahasa Melayu, hak istimewa, dan agama Islam dikekalkan. Unsur-unsur lama yang dikekalkan di dalam perlembagaan ini digolongkan sebagai “unsur-unsur tradisi” iaitu amalan pra-British. Unsur-unsur tradisi di dalam perlembagaan ini sangat perlu dipelihara bagi mewujudkan perpaduan kaum dan kestabilan politik sebagai syarat memajukan negara. Empat unsur lama yang pernah diamalkan dalam sistem pemerintahan Kerajaan Melayu lama yang dikekalkan di dalam perlembagaan negara kita, ialah

1.          Pemerintahan Beraja                      

Pemerintahan beraja sudah lama wujud dan menjadi amalan turun temurun di negeri-negeri Melayu. Raja atau Sultan menjadi simbol kesetiaan orang Melayu. Pemerintahan dan pentadbiran pada waktu itu berpusat kepada raja dan istana. Kepentingan raja atau sultan ini dapat dilihat dalam kerajaan yang ditubuhkan. Kerajaan itu dari perkataan raja sebagai pusat atau fokus segala sumber rujukan dan kuasa yang membolehkan mereka memerintah secara mutlak. (Sila imbas kembali pelajaran ini dalamBab 2).                                                           

Kedudukan Raja-raja Melayu dikekalkan apabila Inggeris campur tangan dalam hal ehwal negeri Melayu pada abad kesembilan belas. Seorang penasihat Inggeris akan dilantik untuk menasihati sultan dalam segala hal ehwal perkara yang berkaitan dengan adat istiadat Melayu dan agama Islam (lihat Maxwell & Gibson, 1924). Mereka menggunakan kedudukan raja Melayu sebagai simbol perpaduan dan tempat orang Melayu menumpahkan taat setia mereka sebagai daya tarikan supaya orang Melayu tidak menentang Inggeris. Sebarang usaha menentang Inggeris boleh ditafsirkan sebagai menderhaka kepada sultan.

Malayan Union ditentang kerana beberapa perkara yang menyentuh kedudukan orang Melayu dan kedaulatan kuasa raja Melayu, sebaliknya menguntungkan orang bukan Melayu. Sultan sekarang kehilangan kuasa apabila Tanah Melayu ditadbir oleh Sir Edward Gent sebagai Gabenor pertama yang berpusat di Kuala Lumpur. Pemberian kerakyatan mengikut prinsip “jus soli” atau mengikut tempat lahir telah menghapuskan hak turun temurun orang Melayu sebagai penduduk asal negara ini. Kerakyatan telah memberi orang bukan Melayu mempunyai hak yang sama dengan orang Melayu. Persamaan ini telah menambahkan kebimbangan orang Melayu terhadap bukan Melayu apabila mereka menguasai ekonomi perdagangan Tanah Melayu dalam sektor getah dan bijih timah.

Bantahan segenap lapisan orang Melayu telah berjaya menggagalkan Malayan Union dan menggantikannya dengan Persekutuan Tanah Melayu 1948. Perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu telah mengekalkan kedudukan raja dan menggantikan jawatan gabenor kepada Pesuruhjaya Tinggi Inggeris ke Tanah Melayu.

Perlembagaan Persekutuan pada tahun 1957 telah menetapkan Raja Perlembagaan. Yang Dipertuan Agong (YDA) sebagai Ketua Utama negara memerintah atas nasihat Perdana Menteri dan kabinet. Sementara di peringkat negeri, Sultan dan Yam Tuan Besar Negeri Sembilan memerintah dengan nasihat Menteri Besar dan majlis mesyuarat negeri. YDA dan raja-raja Melayu kekal kebal dari segi undang-undang dan sebarang perubahan yang hendak dibuat terhadap kedudukan YDA dan Raja-raja Melayu mestilah mendapat persetujuan Majlis Raja-Raja.

2.                     Agama Islam

Islam dan orang Melayu bukan satu perkara baru. Dalam perlembagaan Malaysia, orang Melayu didefinisikan sebagai orang beragama Islam dan mengamalkan cara hidup dan budaya Melayu serta bertutur dalam bahasa Melayu. Sebenarnya orang Melayu telah mengenali dan mengamalkan Islam sejak lebih 500 tahun yang lalu. Antara faktor penting agama Islam cepat diterima oleh orang Melayu kerana sultan pada waktu itu beragama Islam. Orang Melayu yang terkenal sebagai taat dan pantang derhaka kepada Sultan begitu mudah menerima Islam sebagai agama baru mereka, lebih-lebih lagi kedudukan sultan sebagai ketua agama.

Kedudukan Sultan sebagai ketua agama telah dikukuhkan lagi apabila Inggeris campur tangan di negeri-negeri melayu pada tahun 1870-an. Bermula dengan Perjanjian Pangkor 1874, kuasa Raja-Raja Melayu telah dihadkan dalam adat istiadat dan agama Islam sahaja. Selain daripada itu, Sultan hendaklah menerima nasihat daripada seorang penasihat Inggeris.

Setelah merdeka, Islam telah dijadikan agama persekutuan dan kerajaan. Sebagai agama rasmi negara, kerajaan mempunyai kuasa untuk memperuntukkan sebahagian daripada perbelanjaan untuk pembangunan dan kemajuan berkaitan dengan agama Islam, seperti perbelanjaan mengurus, membina masjid, dan sekolah agama. Bagaimanapun, sesuai dengan negara demokrasi, agama lain bebas untuk diamalkan tetapi dilarang untuk menyebarkannya kepada penganut agama Islam.

3.                     Bahasa Melayu        

Seperti agama Islam, bahasa Melayu juga tidak asing bagi orang Melayu kerana telah ditetapkan oleh perlembagaan bahawa orang Melayu ialah orang yang berbahasa Melayu. Penggunaan bahasa Melayu pada masa dahulu adalah penting kerana penduduk yang tinggal di Tanah Melayu pada waktu itu tidak majmuk dari segi bahasa dan budaya yang diamalkan seperti sekarang. Tanah Melayu dihuni oleh sebahagian besar penduduknya orang Melayu. Di samping sebagai bahasa utama di kalangan penduduknya bahasa Melayu juga mejadi Lingua Franca (perantaraan) kepada pedagang yang dating berniaga di Melaka semasa zaman kegemilangan Kesultanan Melayu Melaka. Malah semasa Inggeris menjajah Tanah Melayu, Negeri-Negeri Melayu Tidak Bersekutu menggunakan bahasa Melayu sebagai bahasa rasmi. Segala minit mesyuarat telah ditulis dalam tulisan jawi.

Bermula pada tahun 1946, bahasa Melayu dan Inggeris boleh digunakan dalam mesyuarat tetapi tulisan (minit mesyuarat) mestilah ditulis dalam bahasa Inggeris. Penubuhan Persekutuan Tanah Melayu 1948 yang menggantikan Malayan Union masih mengekalkan bahasa Melayu dan Inggeris sebagai bahasa rasmi. Kepentingan bahasa Melayu sebagai bahasa perpaduan wujud kembali apabila menyedari masalah perpaduan yang wujud di Tanah Melayu. Pada tahun 1956, bahasa Melayu telah disyorkan oleh penyata Razak supaya diterima pakai dalam sistem pendidikan negara. Kepentingan bahasa Melayu sebagai bahasa perpaduan dan sebagai tolak ansur antara kaum semasa mencapai kemerdekaan telah menjadikan bahasa Melayu sebagai bahasa rasmi negara pada tahun 1957 dan bermula pada tahun 1961 - Akta Pelajaran mewajibkan bahasa Melayu sebagai pengantar di sekolah-sekolah.

3.                     Kedudukan Hak Istimewa Orang Melayu  

Sama seperti agama dan bahasa bagi orang Melayu, hak istimewa juga bukan perkara asing bagi orang Melayu. Tidak timbul soal diskriminasi, persaingan dan konflik antara kaum pada waktu itu. Apabila Inggeris membawa masuk pekerja dalam sektor getah dan bijih timah dengan jumlah yang ramai sebagai tenaga kerja, maka soal yang tidak pernah dipersoalkan selama ini telah timbul.

Orang Melayu merasa terancam dan dianak tirikan apabila melihat jumlah pendatang semakin ramai. Tambahan pula dengan kejayaan mereka menguasai ekonomi negara telah memaksa kerajaan memikirkan supaya orang Melayu tidak terlalu ketinggalan jauh dari kaum pendatang. Hak istimewa orang Melayu telah diperkenalkan dalam perlembagaan supaya pembelaan dan Bantuan dapat diberikan kepada orang Melayu sebagai penduduk peribumi. YDA telah diberi kuasa untuk pelihara kedudukan hak istimewa orang Melayu di Semenanjung.

Sabah dan Sarawak bila menyertai Malaysia pada tahun 1963. Antara perkara yang terkandung dalam hak istimewa orang Melayu ialah kuota kemasukan dalam sektor awam dan kuota kemasukan ke institusi pengajian tinggi, biasiswa, kemudahan mendapat lesen dan permit perniagaan. Bagaimanapun YDA tidak boleh mengganggu atau menarik balik apa-apa keistimewaan kaum lain untuk diberi kepada peribumi.

PERANAN UNSUR TRADISI DALAM PERLEMBAGAAN

Unsur-unsur tradisi yang terdapat di dalam perlembagaan negara unik kerana ia menggabung unsur lama dan baru. Di samping keunikan itu, terdapat beberapa faedah dan kebaikan yang boleh dikecapi oleh rakyat Malaysia.

Unsur-unsur tradisi ini boleh menjadikan orang Melayu setanding dengan kaum lain. Orang melayu yang ketinggalan dalam semua bidang jika disbanding dengan kaum bukan Melayu. Peruntukan yang terkandung dalam hak istimewa orang Melayu membolehkan kerajaan membantu orang Melayu supaya mereka tidak ketinggalan terlalu jauh atau terpinggir di negara sendiri.

Hak istimewa ini juga dapat mengimbangi kedudukan mereka yang hilang semasa penjajahan Inggeris. Orang Melayu dipinggirkan dari sektor ekonomi perdagangan yang menguntungkan. Sebaliknya orang bukan Melayu telah dibawa masuk sebagai tenaga kerja dalam sector tersebut. Dasar penjajah Inggeris ini seolah-olah menafikan hak orang Melayu dan memberikan dasar ekonomi baru kepada pendatang asing dalam tempoh yang lama.

Konsep Raja Berperlembagaan yang diamalkan sekarang bertujuan mengekalkan ketuanan Melayu sesuai sebagai penduduk peribumi negara ini. Orang Melayu yang menduduki negara ini sejak sekian lama memang telah sebati dengan sistem pemerintahan beraja. Raja bagi orang Melayu adalah lambang tempat menumpahi taat setia yang tidak berbelah bagi. Di sini raja boleh berfungsi sebagai unsur penyatuan kepada orang Melayu dan penduduk Malaysia yang berbagai kaum supaya bersatu-padu dengan memberikan taat setia yang tidak berbelah bagi juga.

Semua unsur tradisi yang terdapat di dalam perlembagaan Malaysia sebenarnya telah dipersetujui bersama oleh komponen parti Perikatan semasa merangka perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu 1957. UMNO telah melonggarkan syarat kerakyatan yang diberikan kepada kaum buka Melayu, sebagai ganti kepada persetujuan M.C.A dan M.I.C untuk mengekalkan unsur tradisi di dalam perlembagaan. Persetujuan dan tolak ansur ini dikenali sebagai pakatan murni atau quid pro quo. Untuk memelihara keharmonian kaum di negara ini, orang ramai dilarang mengungkit atau memperkatakan perkara yang telah dipersetujui melalui Akta Hasutan 1948 yang dipinda. Pindaan itu melarang menggolongkan perkara yang telah dipersetujui semasa mencapai kemerdekaan sebagai perkara sensitif

.Konsep kewarganegaraan dalam perlembagaan malaysia

KEWARGANEGARAAN

Bab l—Pemerolehan Kewarganegaraan

Kewarganegaraan melalui kuat kuasa undang-undang

14. (1) Tertakluk kepada peruntukan Bahagian ini, orang yang

berikut ialah warganegara melalui kuat kuasa undang-undang, iaitu:

(a) tiap-tiap orang yang lahir sebelum Hari Malaysia yang

menjadi warganegara Persekutuan menurut kuasa

peruntukan yang terkandung dalam Bahagian I Jadual

Kedua; dan

28

Perlembagaan Persekutuan

(b) tiap-tiap orang yang lahir pada atau selepas Hari

Malaysia dan mempunyai mana-mana kelayakan yang

dinyatakan dalam Bahagian II Jadual Kedua.

(c) (Dimansuhkan).

(2) (Dimansuhkan).

(3) (Dimansuhkan).

Kewarganegaraan melalui pendaftaran (isteri dan anak

warganegara)

15. (1) Tertakluk kepada Perkara 18, apabila permohonan

dibuat kepada Kerajaan Persekutuan oleh mana-mana perempuan

bersuami yang suaminya seorang warganegara, maka perempuan

itu berhak didaftarkan sebagai warganegara jika perkahwinan itu

masih wujud dan suaminya itu seorang warganegara pada permulaan

bulan Oktober 1962, atau jika dia memuaskan hati Kerajaan

Persekutuan—

(a) bahawa dia telah bermastautin di Persekutuan sepanjang

tempoh dua tahun sebelum tarikh permohonan itu dan

berniat hendak berbuat demikian secara tetap; dan

(b) bahawa dia berkelakuan baik.

(2) Tertakluk kepada Perkara 18, apabila permohonan dibuat

kepada Kerajaan Persekutuan oleh ibu atau bapa atau penjaga

mana-mana orang yang di bawah umur dua puluh satu tahun,

maka Kerajaan Persekutuan boleh menyebabkan orang itu

didaftarkan sebagai warganegara jika sekurang-kurangnya salah

seorang daripada ibu bapanya sekarang (atau pada masa kematiannya)

seorang warganegara.

(3) Tertakluk kepada Perkara 18, apabila permohonan dibuat

kepada Kerajaan Persekutuan oleh ibu atau bapa atau penjaga

seseorang yang di bawah umur dua puluh satu tahun, maka orang

itu berhak didaftarkan sebagai warganegara jika dia dilahirkan

sebelum permulaan bulan Oktober 1962 dan bapanya sekarang

(atau pada masa kematiannya) seorang warganegara dan juga seorang

warganegara pada permulaan bulan itu (jika hidup pada masa itu),

dan jika Kerajaan Persekutuan berpuas hati bahawa orang itu

biasanya bermastautin di Persekutuan dan berkelakuan baik.

29

Undang-Undang Malaysia

(4) Bagi maksud Fasal (1), kemastautinan sebelum Hari Malaysia

di wilayah-wilayah yang termasuk di dalam Negeri Sabah dan

Sarawak hendaklah dikira sebagai kemastautinan di Persekutuan.

(5) Sebutan dalam Fasal (1) mengenai perempuan bersuami ialah

sebutan mengenai perempuan yang perkahwinannya telah didaftarkan

mengikut mana-mana undang-undang bertulis yang berkuat kuasa

di Persekutuan, termasuklah mana-mana undang-undang sedemikian

yang berkuat kuasa sebelum Hari Merdeka, atau mengikut manamana

undang-undang bertulis yang berkuat kuasa sebelum Hari

Malaysia di wilayah-wilayah yang termasuk di dalam Negeri Sabah

dan Sarawak:

Dengan syarat bahawa Fasal ini tidaklah terpakai jika perempuan

itu memohon supaya didaftarkan sebagai warganegara sebelum

permulaan bulan September 1965, atau apa-apa tarikh kemudiannya

sebagaimana yang ditetapkan melalui perintah oleh Yang di-Pertuan

Agong, dan jika pada tarikh permohonan itu dia biasanya bermastautin

di Negeri Sabah dan Sarawak.

(6) (Dimansuhkan).

Kuasa khas untuk mendaftarkan kanak-kanak

15A. Tertakluk kepada Perkara 18, Kerajaan Persekutuan boleh,

dalam apa-apa hal keadaan khas yang difikirkannya patut,

menyebabkan mana-mana orang yang di bawah umur dua puluh

satu tahun didaftarkan sebagai warganegara.

Kewarganegaraan melalui pendaftaran (orang yang dilahirkan

di Persekutuan sebelum Hari Merdeka)

16. Tertakluk kepada Perkara 18, apabila permohonan dibuat

kepada Kerajaan Persekutuan oleh mana-mana orang yang

berumur lapan belas tahun atau lebih dan yang dilahirkan di

Persekutuan sebelum Hari Merdeka, maka orang itu berhak

didaftarkan sebagai warganegara jika dia memuaskan hati Kerajaan

Persekutuan—

(a) bahawa dia telah bermastautin di Persekutuan dalam masa

tujuh tahun sebaik sebelum tarikh permohonan itu, selama

tempoh yang pada agregatnya berjumlah tidak kurang

daripada lima tahun;

30

Perlembagaan Persekutuan

(b) bahawa dia berniat hendak berbuat demikian secara

tetap;

(c) bahawa dia berkelakuan baik; dan

(d) bahawa dia mempunyai pengetahuan asas bahasa Melayu.

Kewarganegaraan melalui pendaftaran (orang yang

bermastautin di Negeri Sabah dan Sarawak pada Hari

Malaysia)

16A. Tertakluk kepada Perkara 18, apabila permohonan dibuat

kepada Kerajaan Persekutuan sebelum bulan September 1971 oleh

mana-mana orang yang berumur lapan belas tahun atau lebih dan

yang biasanya bermastautin di Negeri Sabah atau Sarawak pada

Hari Malaysia, maka orang itu berhak didaftarkan sebagai

warganegara jika dia memuaskan hati Kerajaan Persekutuan—

(a) bahawa dia telah bermastautin sebelum Hari Malaysia di

wilayah-wilayah yang termasuk di dalam NegeriNegeri

itu dan bermastautin selepas Hari Malaysia di

Persekutuan selama tempoh yang pada agregatnya

berjumlah tidak kurang daripada tujuh tahun dalam masa

sepuluh tahun sebaik sebelum tarikh permohonan itu,

dan tempoh itu termasuklah tempoh dua belas bulan

sebaik sebelum tarikh itu;

(b) bahawa dia berniat hendak bermastautin secara tetap di

Persekutuan;

(c) bahawa dia berkelakuan baik; dan

(d) bahawa dia mempunyai pengetahuan yang mencukupi

dalam bahasa Melayu atau bahasa Inggeris atau, dalam

hal pemohon yang biasanya bermastautin di Sarawak,

mempunyai pengetahuan yang mencukupi dalam bahasa

Melayu, bahasa Inggeris atau mana-mana bahasa ibunda

yang digunakan pada masa ini di Sarawak, kecuali jika

permohonan itu dibuat sebelum bulan September 1965

dan pemohon telah mencapai umur empat puluh lima

tahun pada tarikh permohonan itu.

17. (Dimansuhkan).

31

Undang-Undang Malaysia

Peruntukan am tentang pendaftaran

18. (1) Tiada seorang pun yang berumur lapan belas tahun atau

lebih boleh didaftarkan sebagai warganegara di bawah Perlembagaan

ini sehinggalah dia telah mengangkat sumpah yang dinyatakan

dalam Jadual Pertama.

(2) Kecuali dengan kelulusan Kerajaan Persekutuan, tiada seorang

pun yang telah melepaskan atau yang telah dilucutkan

kewarganegaraannya di bawah Perlembagaan ini atau yang telah

melepaskan atau yang telah dilucutkan kewarganegaraan persekutuan

atau kewarganegaraan bagi Persekutuan sebelum Hari Merdeka di

bawah Perjanjian Persekutuan Tanah Melayu 1948 boleh didaftarkan

sebagai warganegara di bawah Perlembagaan ini.

(3) Seseorang yang didaftarkan sebagai warganegara di bawah

Perlembagaan ini menjadi warganegara melalui pendaftaran mulai

dari hari dia didaftarkan sedemikian.

(4) (Dimansuhkan).

Kewarganegaraan melalui penaturalisasian

19. (1) Tertakluk kepada Fasal (9), apabila permohonan dibuat

oleh mana-mana orang yang berumur dua puluh satu tahun atau

lebih yang bukan warganegara, maka Kerajaan Persekutuan boleh

memberi orang itu suatu perakuan naturalisasi jika Kerajaan

Persekutuan berpuas hati—

(a) bahawa—

(i) dia telah bermastautin di Persekutuan selama tempoh

yang dikehendaki dan berniat hendak berbuat

demikian secara tetap jika diberi perakuan itu;

(ii) (Dimansuhkan);

(b) bahawa dia berkelakuan baik; dan

(c) bahawa dia mempunyai pengetahuan yang memadai dalam

bahasa Melayu.

(2) Tertakluk kepada Fasal (9), apabila permohonan dibuat

oleh mana-mana orang yang berumur dua puluh satu tahun atau

lebih yang bukan warganegara, maka Kerajaan Persekutuan

32

Perlembagaan Persekutuan

boleh, dalam apa-apa hal keadaan khas yang difikirkannya patut,

memberi orang itu suatu perakuan naturalisasi jika Kerajaan

Persekutuan berpuas hati—

(a) bahawa dia telah bermastautin di Persekutuan selama

tempoh yang dikehendaki dan berniat hendak berbuat

demikian secara tetap jika diberi perakuan itu;

(b) bahawa dia berkelakuan baik; dan

(c) bahawa dia mempunyai pengetahuan yang memadai dalam

bahasa Melayu.

(3) Tempoh kemastautinan di Persekutuan atau bahagiannya

yang berkaitan yang dikehendaki bagi pemberian suatu perakuan

naturalisasi ialah tempoh yang pada agregatnya berjumlah tidak

kurang daripada sepuluh tahun dalam masa dua belas tahun sebaik

sebelum tarikh permohonan bagi perakuan itu, dan tempoh itu

termasuklah tempoh dua belas bulan sebaik sebelum tarikh itu.

(4) Bagi maksud Fasal (1) dan (2), kemastautinan sebelum Hari

Malaysia di wilayah-wilayah yang termasuk di dalam Negeri Sabah

dan Sarawak hendaklah dikira sebagai kemastautinan di Persekutuan;

dan bagi maksud Fasal (2), kemastautinan di Singapura sebelum

Hari Malaysia atau dengan kelulusan Kerajaan Persekutuan

kemastautinan di Singapura selepas Hari Malaysia hendaklah dikira

sebagai kemastautinan di Persekutuan.

(5) Seseorang yang diberi perakuan naturalisasi menjadi

warganegara melalui penaturalisasian mulai dari tarikh perakuan

itu diberikan.

(6) (Dimansuhkan).

(7) (Dimansuhkan).

(8) (Dimansuhkan).

(9) Tiada perakuan naturalisasi boleh diberikan kepada manamana

orang sehinggalah dia telah mengangkat sumpah yang

dinyatakan dalam Jadual Pertama.

19A. (Dimansuhkan).

20. (Dimansuhkan).

33

Undang-Undang Malaysia

21. (Dimansuhkan).

Kewarganegaraan melalui penggabungan wilayah

22. Jika mana-mana wilayah baru diterima masuk ke dalam

Persekutuan selepas Hari Malaysia menurut Perkara 2, maka Parlimen

boleh melalui undang-undang menentukan siapakah orang yang

akan menjadi warganegara oleh sebab hubungan mereka dengan

wilayah itu dan tarikh atau tarikh-tarikh mereka itu akan menjadi

warganegara.

Bab 2—Penamatan Kewarganegaraan

Pelepasan kewarganegaraan

23. (1) Mana-mana warganegara yang berumur dua puluh satu

tahun atau lebih dan yang sempurna akal yang juga ialah seorang

warganegara negara lain atau yang hampir menjadi seorang

warganegara negara lain boleh melepaskan kewarganegaraannya

bagi Persekutuan melalui akuan yang didaftarkan oleh Kerajaan

Persekutuan, dan hendaklah sesudah itu terhenti menjadi warganegara.

(2) Akuan yang dibuat di bawah Perkara ini dalam masa apaapa

peperangan yang dalamnya Persekutuan terlibat tidaklah boleh

didaftarkan kecuali dengan kelulusan Kerajaan Persekutuan.

(3) Perkara ini terpakai bagi seseorang perempuan yang di bawah

umur dua puluh satu tahun yang telah berkahwin sebagaimana

Perkara ini terpakai bagi seseorang yang berumur dua puluh satu

tahun atau lebih.

Pelucutan kewarganegaraan kerana memperoleh atau

menggunakan kewarganegaraan asing, dsb.

24. (1) Jika Kerajaan Persekutuan berpuas hati bahawa manamana

warganegara telah memperoleh kewarganegaraan mana-mana

negara di luar Persekutuan melalui pendaftaran, penaturalisasian

atau perbuatan sukarela dan formal yang lain (selain perkahwinan)

maka Kerajaan Persekutuan boleh melalui perintah melucutkan

kewarganegaraan orang itu.

(2) Jika Kerajaan Persekutuan berpuas hati bahawa manamana

warganegara telah menuntut dan menggunakan dengan

34

Perlembagaan Persekutuan

sukarela di mana-mana negara di luar Persekutuan apa-apa hak

yang terdapat untuknya di bawah undang-undang negara itu, iaitu

hak-hak yang diberikan secara khusus kepada warganegara

negara itu maka Kerajaan Persekutuan boleh melalui perintah

melucutkan kewarganegaraan orang itu.

(3) (Dimansuhkan).

(3A) Tanpa menjejaskan keluasan Fasal (2), penggunaan hak

undi dalam mana-mana pemilihan politik di sesuatu tempat di

luar Persekutuan hendaklah disifatkan sebagai penuntutan dan

penggunaan yang sukarela suatu hak yang terdapat di bawah

undang-undang tempat itu; dan bagi maksud Fasal (2), seseorang

yang, selepas tarikh yang ditetapkan* oleh Yang di-Pertuan

Agong melalui perintah bagi maksud Fasal ini—

(a) memohon kepada pihak berkuasa sesuatu tempat di

luar Persekutuan supaya pasport dikeluarkan atau

dibaharui; atau

(b) menggunakan pasport yang dikeluarkan oleh pihak

berkuasa itu sebagai dokumen perjalanan,

hendaklah disifatkan dengan sukarela menuntut dan menggunakan

suatu hak yang terdapat di bawah undang-undang tempat itu, iaitu

suatu hak yang diberikan secara khusus kepada warganegara tempat

itu.

(4) Jika Kerajaan Persekutuan berpuas hati bahawa mana-mana

perempuan yang menjadi warganegara melalui pendaftaran di bawah

Fasal (1) Perkara 15 telah memperoleh kewarganegaraan manamana

negara di luar Persekutuan oleh sebab perkahwinannya dengan

seseorang yang bukan warganegara, maka Kerajaan Persekutuan

boleh melalui perintah melucutkan kewarganegaraan perempuan

itu.

Pelucutan kewarganegaraan melalui pendaftaran di bawah

Perkara 16A atau 17 atau melalui penaturalisasian

25. (1) Kerajaan Persekutuan boleh melalui perintah

melucutkan kewarganegaraan mana-mana orang yang menjadi

warganegara melalui pendaftaran di bawah Perkara 16A atau 17

*10 Oktober 1963–lihat L.N. 268/1963.

35

Undang-Undang Malaysia

atau yang menjadi warganegara melalui penaturalisasian jika

berpuas hati—

(a) bahawa orang itu telah menunjukkan dirinya melalui

perbuatan atau percakapan sebagai tidak taat atau tidak

setia kepada Persekutuan;

(b) bahawa orang itu, dalam masa apa-apa peperangan yang

dalamnya Persekutuan sedang atau telah terlibat, telah

dengan menyalahi undang-undang berdagang dengan

atau menghubungi musuh atau melibatkan diri atau

menjadi sekutu dalam apa-apa perniagaan yang pada

pengetahuannya telah dijalankan mengikut apa-apa cara

sehingga dapat membantu musuh dalam peperangan itu;

atau

(c) bahawa orang itu, dalam tempoh lima tahun mulai dari

tarikh pendaftaran atau dari tarikh perakuan diberikan,

telah dihukum dengan pemenjaraan di mana-mana

negara selama tempoh tidak kurang daripada dua belas

bulan atau denda tidak kurang daripada lima ribu ringgit

atau yang senilai dengannya dalam mata wang negara

itu, dan telah tidak mendapat pengampunan bebas

berkenaan dengan kesalahan yang kerananya dia telah

dihukum sedemikian.

(1A) Kerajaan Persekutuan boleh melalui perintah melucutkan

kewarganegaraan mana-mana orang yang menjadi warganegara

melalui pendaftaran di bawah Perkara 16A atau 17 atau yang

menjadi warganegara melalui penaturalisasian jika berpuas hati

bahawa orang itu, tanpa kelulusan Kerajaan Persekutuan, telah

menerima, berkhidmat dalam, atau melaksanakan tugas apa-apa

jawatan, perjawatan atau pekerjaan di bawah Kerajaan manamana

negara di luar Persekutuan atau mana-mana subbahagian

politiknya, atau di bawah mana-mana agensi Kerajaan itu, dalam

apa-apa hal jika suatu sumpah, ikrar atau akuan setia dikehendaki

berkenaan dengan jawatan, perjawatan atau pekerjaan itu:

Dengan syarat bahawa seseorang tidaklah boleh dilucutkan

kewarganegaraannya di bawah Fasal ini oleh sebab apa-apa

jua yang dilakukan olehnya sebelum permulaan bulan Oktober

1962, berhubung dengan suatu negara asing, dan sebelum

permulaan bulan Januari 1977, berhubung dengan suatu

36

Perlembagaan Persekutuan

negara Komanwel, walaupun pada masa itu dia telah menjadi

seorang warganegara.

(2) Kerajaan Persekutuan boleh melalui perintah melucutkan

kewarganegaraan mana-mana orang yang menjadi warganegara

melalui pendaftaran di bawah Perkara 16A atau 17 atau yang

menjadi warganegara melalui penaturalisasian jika berpuas hati

bahawa orang itu biasanya bermastautin di negara-negara di luar

Persekutuan bagi tempoh terus-menerus selama lima tahun dan

dalam tempoh itu orang itu—

(a) tidak pernah pada bila-bila masa berada dalam

perkhidmatan Persekutuan atau dalam perkhidmatan

sesuatu organisasi antarabangsa yang dianggotai oleh

Kerajaan Persekutuan; dan juga

(b) tidak mendaftarkan tiap-tiap tahun di konsulat Persekutuan

niatnya hendak mengekalkan kewarganegaraannya:

Dengan syarat bahawa Fasal ini tidaklah terpakai bagi apa-apa

tempoh kemastautinan di mana-mana negara Komanwel sebelum

permulaan bulan Januari 1977.

(3) (Dimansuhkan).

Peruntukan lain bagi melucutkan kewarganegaraan melalui

pendaftaran atau penaturalisasian

26. (1) Kerajaan Persekutuan boleh melalui perintah melucutkan

kewarganegaraan mana-mana warganegara yang menjadi

warganegara melalui pendaftaran atau melalui penaturalisasian jika

berpuas hati bahawa pendaftaran atau perakuan naturalisasi itu—

(a) telah didapati dengan cara fraud, nyataan palsu atau

penyembunyian apa-apa fakta material; atau

(b) telah dibuat atau diberikan dengan silap.

(2) Kerajaan Persekutuan boleh melalui perintah melucutkan

kewarganegaraan mana-mana perempuan yang menjadi

warganegara melalui pendaftaran di bawah Fasal (1) Perkara 15

jika berpuas hati bahawa perkahwinan yang disebabkan olehnya

perempuan itu didaftarkan telah dibubarkan, melainkan

37

Undang-Undang Malaysia

disebabkan oleh kematian, dalam tempoh dua tahun mulai dari

tarikh perkahwinan itu.

(3) (Dimansuhkan).

(4) (Dimansuhkan).

Pelucutan kewarganegaraan anak orang yang hilang

kewarganegaraannya

26A. Jika seseorang telah melepaskan kewarganegaraannya atau

telah dilucutkan kewarganegaraannya di bawah Fasal (1) Perkara

24 atau perenggan (a) Fasal (1) Perkara 26, maka Kerajaan

Persekutuan boleh melalui perintah melucutkan kewarganegaraan

mana-mana anak orang itu yang di bawah umur dua puluh satu

tahun yang telah didaftarkan sebagai warganegara menurut

Perlembagaan ini dan telah didaftarkan sedemikian sebagai anak

orang itu atau anak isteri atau anak suami orang itu.

Peruntukan am tentang kehilangan kewarganegaraan

26B. (1) Pelepasan atau pelucutan kewarganegaraan tidaklah

melepaskan seseorang daripada liabiliti berkenaan dengan apaapa

jua yang dilakukan atau tidak dilakukan sebelum dia terhenti

menjadi warganegara.

(2) Tiada seorang pun boleh dilucutkan kewarganegaraan di

bawah Perkara 25, 26 atau 26A melainkan jika Kerajaan

Persekutuan berpuas hati bahawa tidak berfaedah bagi kebaikan

awam untuk dia terus menjadi warganegara; dan tiada seorang

pun boleh dilucutkan kewarganegaraan di bawah Perkara 25,

perenggan (b) Fasal (1) Perkara 26, atau Perkara 26A jika

Kerajaan Persekutuan berpuas hati bahawa akibat daripada

pelucutan itu dia tidak akan menjadi warganegara mana-mana

negara.

Tatacara bagi pelucutan

27. (1) Sebelum membuat sesuatu perintah di bawah Perkara 24,

25 atau 26, Kerajaan Persekutuan hendaklah memberikan notis

secara bertulis kepada orang yang terhadapnya perintah itu

dicadangkan hendak dibuat memberitahu orang itu tentang alasan

perintah itu dicadangkan hendak dibuat dan tentang haknya untuk

merujukkan kes itu kepada suatu jawatankuasa siasatan di bawah

Perkara ini.

38

Perlembagaan Persekutuan

(2) Jika mana-mana orang yang kepadanya notis itu diberikan

memohon supaya kes itu dirujukkan seperti yang disebut

terdahulu, maka Kerajaan Persekutuan hendaklah, dan dalam apaapa

kes lain Kerajaan Persekutuan boleh, merujukkan kes itu

kepada suatu jawatankuasa siasatan yang terdiri daripada seorang

pengerusi (iaitu seorang yang mempunyai pengalaman

kehakiman) dan dua orang anggota lain yang dilantik oleh

Kerajaan itu bagi maksud itu.

(3) Dalam hal mana-mana rujukan sedemikian, jawatankuasa

itu hendaklah mengadakan suatu siasatan mengikut apa-apa cara

sebagaimana yang diarahkan oleh Kerajaan Persekutuan, dan

mengemukakan laporannya kepada Kerajaan itu; dan Kerajaan

Persekutuan hendaklah mengambil kira laporan itu dalam

memutuskan sama ada hendak membuat perintah itu atau tidak.

Pemakaian Bab 2 bagi warganegara tertentu melalui kuat

kuasa undang-undang

28. (1) Bagi maksud peruntukan yang terdahulu dalam Bab

ini—

(a) mana-mana orang yang sebelum Hari Merdeka menjadi

warganegara persekutuan atau warganegara bagi

Persekutuan melalui pendaftaran sebagai warganegara

atau berikutan dengan pendaftarannya sebagai rakyat

seseorang Raja, atau melalui pemberian perakuan

kewarganegaraan, di bawah mana-mana peruntukan

Perjanjian Persekutuan Tanah Melayu 1948, atau manamana

peruntukan mana-mana undang-undang Negeri

hendaklah dikira sebagai warganegara melalui pendaftaran

dan, jika dia tidak dilahirkan di dalam Persekutuan, sebagai

warganegara melalui pendaftaran di bawah Perkara 17;

(b) seseorang perempuan yang sebelum Hari Merdeka

menjadi warganegara persekutuan atau warganegara

bagi Persekutuan melalui pendaftaran sebagai

warganegara, atau berikutan dengan pendaftarannya

sebagai rakyat seseorang Raja, di bawah mana-mana

peruntukan Perjanjian tersebut atau mana-mana

peruntukan mana-mana undang-undang Negeri yang

membenarkan pendaftaran perempuan yang berkahwin

dengan warganegara bagi Persekutuan atau dengan

39

Undang-Undang Malaysia

rakyat Raja hendaklah dikira sebagai warganegara melalui

pendaftaran di bawah Fasal (1) Perkara 15;

(c) mana-mana orang yang sebelum Hari Merdeka telah

dinaturalisasikan sebagai warganegara persekutuan atau

warganegara bagi Persekutuan di bawah Perjanjian

tersebut atau yang menjadi warganegara persekutuan

atau warganegara bagi Persekutuan berikutan dengan

penaturalisasiannya sebagai rakyat seseorang Raja di

bawah mana-mana undang-undang Negeri hendaklah

(tertakluk kepada Fasal (2)) dikira sebagai warganegara

melalui penaturalisasian,

dan sebutan dalam peruntukan itu mengenai pendaftaran atau

penaturalisasian seseorang warganegara hendaklah ditafsirkan

dengan sewajarnya.

(2) Tiada seorang pun yang dilahirkan di dalam Persekutuan

boleh menurut kuasa Perkara ini dilucutkan kewarganegaraan di

bawah Perkara 25.

(3) Seseorang yang pada Hari Merdeka menjadi warganegara

melalui kuat kuasa undang-undang oleh sebab telah menjadi

warganegara bagi Persekutuan sebaik sebelum hari itu tidak boleh

dilucutkan kewarganegaraan di bawah Fasal (1) atau (2) Perkara

24 oleh sebab apa-apa jua yang dilakukan pada atau sebelum hari

itu; tetapi dalam hal mana-mana orang sedemikian Fasal (2)

Perkara 25 hendaklah terpakai juga berhubung dengan tempoh

kemastautinan di negara-negara asing yang bermula sebelum Hari

Merdeka dan berhubung dengan sesuatu tempoh sedemikian yang

bermula pada atau selepas hari itu.

Pelucutan kewarganegaraan orang yang menjadi warganegara

pada Hari Malaysia

28A. (1) (Dimansuhkan).

(2) Bagi maksud Perkara 24, 25, 26 dan 26A seseorang yang

pada Hari Malaysia menjadi warganegara melalui kuat kuasa

undang-undang kerana sebaik sebelum hari itu dia mempunyai

taraf warganegara United Kingdom dan Tanah-Tanah Jajahan

hendaklah dikira—

(a) sebagai warganegara melalui pendaftaran jika dia

memperoleh taraf itu melalui pendaftaran; dan

40

Perlembagaan Persekutuan

(b) sebagai warganegara melalui penaturalisasian jika dia

memperoleh taraf itu melalui atau berikutan dengan

penaturalisasian,

dan sebutan dalam Perkara itu mengenai pendaftaran atau

penaturalisasian seseorang warganegara hendaklah ditafsirkan dengan

sewajarnya.

(3) Jika di bawah Perkara ini seseorang perempuan hendaklah

dikira sebagai warganegara melalui pendaftaran, dan taraf yang

berikutan dengannya dia hendaklah dikira sedemikian telah

diperolehnya oleh sebab perkahwinan, maka bagi maksud Fasal

(4) Perkara 24 dan Fasal (2) Perkara 26 dia hendaklah dikira

sebagai warganegara melalui pendaftaran di bawah Fasal (1)

Perkara 15.

(4) Jika di bawah Perkara ini seseorang yang dilahirkan

sebelum Hari Malaysia hendaklah dikira sebagai warganegara

melalui pendaftaran oleh sebab hubungan dengan Negeri Sabah

atau Sarawak dan dia tidak dilahirkan di wilayah-wilayah yang

termasuk di dalam Negeri Sabah dan Sarawak, maka Perkara 25

hendaklah terpakai baginya seolah-olah dia ialah seorang

warganegara melalui pendaftaran di bawah Perkara 16A atau 17.

(5) Walaupun di bawah Perkara ini seseorang hendaklah

dikira sebagai warganegara melalui penaturalisasian, dia tidaklah

boleh dilucutkan kewarganegaraannya di bawah Perkara 25 jika

dia dilahirkan sebelum Hari Malaysia di wilayah-wilayah yang

termasuk di dalam Negeri Sabah dan Sarawak, dan dia hendaklah

dikira sedemikian oleh sebab taraf yang diperoleh melalui atau

berikutan dengan penaturalisasian di wilayah-wilayah itu.

(6) Tanpa menjejaskan Fasal-Fasal yang terdahulu, jika pada

Hari Malaysia seseorang menjadi warganegara melalui kuat kuasa

undang-undang oleh sebab apa-apa taraf yang dimilikinya sebaik

sebelum hari itu, tetapi taraf itu boleh dilucutkan daripadanya di

bawah undang-undang yang berhubungan dengan pelucutan itu

berkenaan dengan perkara-perkara yang dilakukan sebelum hari

itu, maka Kerajaan Persekutuan boleh melalui perintah melucutkan

kewarganegaraannya, jika prosiding bagi maksud itu dimulakan

sebelum bulan September 1965; tetapi Fasal (2) Perkara 26B dan,

tertakluk kepada Fasal (7), Perkara 27 hendaklah terpakai bagi

perintah di bawah Fasal ini sebagaimana Fasal-Fasal itu terpakai

bagi perintah di bawah Perkara 25.

41

Undang-Undang Malaysia

(7) Jika seseorang boleh dilucutkan kewarganegaraannya di bawah

Fasal (6) dan prosiding telah dimulakan sebelum Hari Malaysia

untuk melucutkan taraf yang disebabkan olehnya dia memperoleh

kewarganegaraannya, maka prosiding itu hendaklah dikira sebagai

prosiding untuk melucutkan kewarganegaraannya di bawah Fasal

itu, dan hendaklah diteruskan sebagai yang demikian; tetapi prosiding

itu hendaklah diteruskan mengikut undang-undang yang berhubungan

dengan taraf itu sebaik sebelum Hari Malaysia, dan fungsi Kerajaan

Persekutuan berhubung dengannya hendaklah diwakilkan kepada

mana-mana pihak berkuasa Negeri yang berkenaan sebagaimana

yang ditentukan oleh Kerajaan Persekutuan.

Bab 3—Tambahan

Kewarganegaraan Komanwel

29. (1) Mengikut kedudukan Persekutuan di dalam Komanwel,

tiap-tiap orang yang menjadi warganegara Persekutuan menikmati,

oleh sebab kewarganegaraannya itu, taraf warganegara Komanwel

bersama-sama dengan warganegara negara-negara Komanwel yang

lain.

(2) Kecuali setakat yang diperuntukkan selainnya oleh Parlimen,

mana-mana undang-undang yang sedia ada hendaklah terpakai

berhubung dengan warganegara Republik Ireland yang bukan juga

warganegara Komanwel sebagaimana undang-undang itu terpakai

berhubung dengan warganegara Komanwel.

Perakuan kewarganegaraan

30. (1) Apabila permohonan dibuat oleh mana-mana orang yang

berkenaan dengan kewarganegaraannya terdapat keraguan, sama

ada mengenai fakta atau mengenai undang-undang, Kerajaan

Persekutuan boleh memperakui bahawa orang itu ialah seorang

warganegara.

(2) Sesuatu perakuan yang dikeluarkan di bawah Fasal (1),

melainkan jika dibuktikan bahawa perakuan itu telah didapati dengan

cara fraud, nyataan palsu atau penyembunyian apa-apa fakta material,

hendaklah menjadi keterangan konklusif bahawa orang yang

dimaksudkan olehnya ialah seorang warganegara pada tarikh perakuan

itu, tetapi tanpa menjejaskan apa-apa keterangan bahawa dia ialah

seorang warganegara pada tarikh yang lebih awal.

42

Perlembagaan Persekutuan

(3) Bagi maksud menentukan sama ada seseorang dilahirkan

sebagai warganegara Persekutuan, apa-apa soal sama ada dia

dilahirkan sebagai warganegara suatu negara lain hendaklah

diputuskan oleh Kerajaan Persekutuan dan perakuan Kerajaan

Persekutuan mengenai soal itu adalah konklusif (melainkan jika

dibuktikan bahawa perakuan itu telah didapati dengan cara fraud,

nyataan palsu atau penyembunyian sesuatu fakta material).

(4) (Dimansuhkan).

30A. (Dimansuhkan).

30B. (Dimansuhkan).

Kesimpulan :

Perlembagaan Persekutuan Malaysia merupakan asas penting dalam undang-undang negara. Tanpa perlembagaan, sistem pemerintahan dan  kawalan sukar dilaksanakan. Hal ini bertunjangkan kepada pembentukan awal perlembagaan yang mendapat persetujuan ramai. Malah jika dilihat, sebenarnya perlembagaan merupakan dasar kepada pembentukan demokrasi berparlimen di Malaysia. Maka dengan itu diharap setiap warganegara sama ada pemerintah dan rakyat mendapat hak masing-masing dan pembelaan sewajarnya.

PENGAJARAN

Pengubalan Perlembagaan Malaysia telah melalui proses yang panjang dan hal inin menunjukkan bahawa Perlembagaan ialah perkara penting bagi sesebuah negara berdaulat

Perlembagaan adalah yang tertinggi dalam negara mengatasi badan-badan pemerintah yang lain seperti YDPA ,Parlimen dan Kabinet

Pembentukan perlembagaan sehingga kini menjadi asas kepada perpaduan negara Malaysia

Setiap individu atau warganegara Malaysia adalah tertaluk kepada undang-undang negara

Kesan kepada bangsa dan Negara

·       Pembentukan  hak  istimewa  orang  melayu  dan  bumiputera  secara  tidak  langsung  telah  berperanan  memelihara  kedudukan  masyarakat melayu  sebagai  penduduk   asal  Negara  ini.

·       Pembentukan  Perlembagaan  telah  menggariskan akta  dan  undang-undang  untuk  perjalanan  sistem pentadbiran  di  Malaysia.Ini  akan  mengelakkan rakyat Malaysia  daripada  melakukan  sesuatu  yang  boleh memusnahkan  dan  merosakkan  nama  baik  negara .

Renungan  untuk  Generasi  Baharu

·       Setiap  wargananegara  Malaysia  tidak  patut  mempersoalkan  perkara-perkara  yang  telah  termaktub  dalam  perlembagaan  Negara.Hal ini kerana,jika  sebarang  perubahan  dibuat  terhadap  sesuatu  perkara  ia  secara  tidak  langsung  akan  menjejaskan  kedaulatan perlembagaan  itu  sendiri.Apabila  kedaulatan  hilang , ia  tidak  akan  dihormati  lagi . Jika  rakyat  tidak  menghormati  perlembagaan  Negara  akan  musnah  kerana  pergerakan  mereka  tiada  kawalan.

·       Setiap  warganegara  Malaysia  mendapat  tempat dalam  Perlembagaan  Negara . Tidak bangsa  dan  agama  sekalipun , mereka  mempunyai  kedudukan  dan  keistimewaan  tersendiri . Setiap  bangsa  perlu  menghormati  keistimewaan  bangsa-bangsa  lain . 

RUJUKAN

http://www.kptg.gov.my/sites/default/files/article/perlembagaanpersekutuan.pdf

http://sukosenseipa.blogspot.my/2008/01/perlembagaan-persekutuan.html

BUKU PENGAJIAN MALAYSIA EDISI KELIMA(OXFORD FAJAR)

Ahli Kumpulan :

1) Anas bin Zamri (K) .

2) Mohamad Firdaus Bin Azman (K) .

3) Taufiq Bin Rahim(K) .

4) Hazim Bin Haslan(K) .

5) Muhamad Abdul Qayyum bin Abdul Manaf (K).